Ziall 005

             Zayn wtulony w sweter blondyna z uśmiechem na twarzy, szeptał mu czułe słówka. Ciałem swym czując dreszcze przechodzące przez Irlandczyka. Pożądał Jego całego, pragnął w Nim być i czuć się w jednej całości z ukochanym. Spojrzał mu głęboko w oczy, czekając przy tym na znak jego zgody. Uśmiechem powitał nowy początek dnia, rozpoczynając idealne współgranie. Brunet z precyzją odpiął guziki swojej koszuli zsuwając tkaninę na miękki dywan. Flegmatycznie zbliżył się do Nialla i przywarł Go do łóżka. Chłopak dogłębnie wpatrywał się ruchom bruneta, opuszkami palców jeździł po gołych plecach. Zamknął oczy. Na szyi poczuł ciepły ślad aksamitu ust, a w duszy przyjemne mrowienie. Twarze się złączyły – powstał francuski pocałunek, w którym języki dopasowywały się w każdym manewrze. Ciała płonęły, a serca szalały jak sztorm wysyłając do siebie sygnały miłości. Irlandczyk złapał za rozporek Zayna i finezyjnie pozbawił go spodni. Mulat nie był mu dłużny. Muskając Jego nagie ramiona ściągnął z wybranka część garderoby, zatapiając cynamonowe kręgi w jagodowy odcień oczu. W pokoju poczuć można było cytrynowy zapach, z każdym wdechem był odczuwalny coraz bardziej. Cisza kumulowała się w całym pomieszczeniu nadając sytuacji większego romantyzmu. Blondyn wyślizgnął się z uścisku bruneta i wstał, wstał tylko po to by podać mu rękę i niespodziewanie zaprzeć o ścianę. Zrobił to, doprowadzając do kolejnego czułego pocałunku. Dłońmi snuł po Jego nagim torsie jakby gładził świeży jedwab. Zatapiał umysł w pustych myślach. Przyległ do Niego, delikatnie zagryzł ucho i wyszeptał dwa słowa Pragnę Cię z jego ust brzmiące jak najdroższy narkotyk. Czując jego ciepłe usta, kreślił na plecach wybranka niepostrzegalne znaki. Wyginał fakturę ciała w tył i pozwalał partnerowi na dogłębne analizowanie swojej klatki piersiowej. Wierzchem palców pieścił rysy twarzy bruneta. Każdy milimetr ciała kipiał z podniecenia i domagał się więcej. W czterech ścianach, z których jedna była obita jasnymi cegłami, unosiła się woń ich nagich ciał połączona z podmuchem zgaszonej świecy. Z brązowych tęczówek mulata wysączyła się słona kropla. Niall poczuwszy to na bladej skórze wzniósł głowę ku Niemu.

-Co się dzieje? -zapytał, spokojnie zataczając ramionami koło w okuł Jego bioder.

-Sam nie wiem. Sądzę, że ta łza była łzą szczęścia. Jedną z wielu, które wycisnęły się z moich smętnych oczu. -blondyn zostawił ślad swoich ust na aksamitnym policzku Zayna, pochłaniając głośno powietrze. Po kojących pocałunkach nastawał moment zjednoczenia. Ciche syknięcia, głuche jęki będące oznaką szczytowania, chwile, w których odnajdywali się na nowo, za każdym razem.

              Na łóżku ułożyli przesycone miłością ciała i spoczęli we własnych ramionach. Leżąc w głuchocie, czuli bicia własnych serc, które pulsowały z wyczerpania. Irlandczyk zatoczył łuk w okuł nóg bruneta i wpił usta w jego szyję, włączając ich ulubiony kawałek, wstał i wyszedł zaparzyć kawę. Nucąc pod nosem piosenkę do Jego czułych komórek słuchowych doszło pukanie do drzwi. Oderwawszy się z muzycznej hipnozy poszedł by je otworzyć. Gdy pociągnął za drewnianą klamkę, tętno stanęło, źrenice się rozszerzyły, a wnętrze przeszył strach. W progu drzwi stała dwójka mundurowych, wiedział co to znaczy.

-Dzień dobry. Pan Niall Horan, zgadza się ? -odrzekł jeden z nich, zatrzymując apokaliptyczny wzrok na błękicie tęczówek blondyna.

-Tak.. -wycedził z melancholia w głosie.

-Jest pan zatrzymany pod niewątpliwymi dowodami zabicia Andrew'a Harris'ona. -gdy Zayn usłyszał te słowa pędem poderwał się z miejsca i stanął naprzeciw policjantów. Ciałem zatarasował dostęp do farbowanego odpychając Go w tył.

-On jest niewinny.! -krzyczał. Lecz jego starania nie odnosiły żadnego rezultatu. -Nie zabierajcie mi Go, błagam.. -w oczach pojawiła się ciecz rozpaczy.

-Mamy mnóstwo argumentów na to, że Pan Horan jest winny. Proszę się nie upierać i nie robić żadnych problemów. -powiedział funkcjonariusz, z kieszeni wyciągnął szare kajdanki i zacisnął je na kruchych nadgarstkach blondyna.

-Dlaczego Ty nic nie mówisz, przecież to nie prawda, nie byłbyś skłonny do tego. Niall, odezwij się do cholery!

-Zayn.. -wyszeptał skinając zapłakaną twarz w dół. -Wybacz .. wybacz mi.. -brunet zamarł w miejscu, opadł na podłogę i nieprzytomnym wzrokiem patrzał jak zabierają Go do wozu. Zamglonym spojrzeniem ostatni raz przeniknął przez delikatne rysy osoby, którą kochał nad życie. Wszystko legło w gruzach, rozsypało się w drobny mak. Nie dając mu szansy na jakikolwiek odzew. Dusza zalana została desperacją, przedarła się przez każdy zakamarek jego płuc i sprawiła, że serce rozkruszyło się na miliony samotnych skrawków, które rozproszyły się na wszystkie najgorsze strony świata. Łza za łzą, rozpaczliwy oddech, drżące wargi. Myślami błądził po pytaniach, wchodził na najwyższe szczyty i najniższe szczeliny, przedzierał się przez tłumy skomleń i szczątki nostalgicznych wspomnień. Nieposkromiony ból, czerpał z niego ostatki sił i powodował skrajne wyczerpanie.

***

Trochę czasu nie dodawałam, brak czasu, niestety ..
Macie już 5 rozdział, jeśli się podobał, bądź nie, zostawiajcie swoje opinie na ten temat. Przyjmę każdą, ze smutkiem bądź z usmiechem na twarzy. Do następnego. : )