Ziall 004

          Leżał, mając zamknięte oczy. Nie myślał o niczym, pustka otaczała Go od wewnątrz, serce kołysało się w beztroskim aksamicie. Odczuwał, że zatapia się w całkowitym letargu, kiedy naglę jego ciało przeszedł ciepły chłód, który spowodował mimowolne ocknięcie się. W zamazanym krajobrazie widoku dostrzegł postać, wypowiadającą pojedyncze zdania To był tylko zły sen, obudź się, kochanie. Znajomy głos szumiący gdzieś w oddali. Szybsze bicie serca. I ten sam subtelny dotyk, Jego, na policzku blondyna.

-Myślałem, że Ty .. -w połowie monologu urwał, przez pocałunek bruneta złożony na ustach Nialla

-Ja żyję, muszę, bo mam Ciebie. -wtulił w Niego swe silne ramiona i przybliżył do siebie jak to tylko było możliwe, czuł przyspieszony puls i krople łez spływające na jego chabrowy kołnierz. Irlandczyk zacisnął mocno powieki, by upewnić się czy to nie jest spragniony wytwór wyobraźni. Obawiał się kolejnego rozczarowania. Mimo iż myśli miał spokojne, to ciało nadal szalało. Czuł ponowne scalenie dusz, intensywny zapach perfum ukochanego i rytmiczny oddech unoszący się w porannym powietrzu, czyli wszystko wskazywało na to, że nie jest to sen. Upewniwszy się jeszcze raz chłopak, dotknął ręką twarz Zayna, musnął raz kącik Jego ust i dłońmi sunął po Jego nagim torsie. Ciepłe wargi finezyjnie przeniósł na szyję mulata, gdy ten koniuszkami palców błądził gdzieś na plecach blondyna z wolna przemieszczając się do pozycji leżącej. -Boisz się ? - wyszeptał Zayn podpierając łokieć o kanapę.

-Jak cholera. - spuścił głowę w dół, po czym otarł twarz w dłonie zostawiając na nich ślad słonej cieczy.

-Czego ? -zapytał

-Kiedy zatracę w Tobie całego siebie i będę wiedział, że już nigdy nie chce Cię stracić. Stanie się coś co pokrzyżuje moje plany i postawi pewną barierę, przez, którą nie będę potrafił przejść. Chociaż bardzo będę chciał. -wstał, by specjalnie podejść do okna i zaczerpnąć mglistego powietrza unoszącego się na równinie opustoszałych ulic. -Chciał bym by wrócił chłopak, z którym mogłem przejechać tysiące kilometrów, tylko po to by zażyć narkotyku, który sprawił, że świat na moment się zatrzymał i mogliśmy poddać się namiętnemu pocałunkowi. Tak bardzo pragnę by wróciły dni, w których nie znaliśmy granic, w których nic się nie liczyło, tylko my sami. Kiedy potrafiłeś urządzić imprezę z dużą ilością osób, bez mojej zgody, na pustym polu w świetle kilkunastu rac. Nasze usta co sekundę łączyły się w jedną całość, co sprawiało, że odlatywałem w świat błogostanu. Zawsze byłeś.. -zażył odrobinę zimnego podmuchu wiatru. -..byłeś moim wzorcem, moją nadzieją, własnym azylem. Kluczem do zamknięcia wszystkich problemów i otwarcia nowych, wspaniałych chwil.

-Nie artykułuj tego w czasie przeszłym. -po dłuższej chwili po pomieszczeniu wybrzmiał głos bruneta, docierając do czułych komórek słuchowych Nialla

-Gdyby to nie była prawda, nie mówił bym tak, nawet nie zaczynał bym tego tematu. -odwrócił się w stronę Zayna, ciało opierając o marmurowy parapet.

-To nie jest moja wina, że jest tak a nie inaczej.

-Nie twoja?! A komu zachciało się brać tego świństwa ? Że niby od zaufanej osoby.. -podniósł swój ton, nieco zachrypniętego głosu..

-Myślałem, że nic się nie stanie.. Zresztą jak zawsze. -wstał

-No jak widzisz źle myślałeś.

-Proszę Cię, nie obarczaj mnie czymś co było kiedyś. Byłem głupi, chciałem wszystkiego spróbować, chciałem doświadczyć jak to jest kiedy odpływasz i na chwilę stajesz się człowiekiem bez zmartwień. -złapał jego dłoń, przykładając do klatki piersiowej. - Ciągle myśląc o Tobie zadawałem sobie pytanie „Czy postąpiłem właściwie?”, wtedy dochodziły myśli, czy dobrze zrobiłem wkraczając w twoje życie. Nawet nie wiesz, jak moje ciało krzyczało, dusza wyrywała się z kruchych płuc, a usta drżały wraz z pulsującym sercem. Każdego dnia dziękuję Bogu za to, że dał mi Ciebie, dał mi jedną wymarzona gwiazdkę z nieba, i kazał się nią opiekować, by blask radości, nie zniknął z twarzy. Kocham Cię ponad wszystko. Ale wybacz mi za moje błędy, wybacz i żyjmy jak by jutra miało nie być..

***

Tak wiem, mały suprajs, że Nasz Zayn jednak żyje :D
Przyznam wam się, że nie mogłam tego tak zakończyć, bo nie miało by to sensu.
Dziękuję za poprzednie komentarze i liczę na powtórkę w tym rozdziale :)
Dobranoc xx