Ziall 002

          Dwójka chłopaków chciała wrócić do swojego zacisza, w którym czuli się najbezpieczniej. Chcąc wstać, zupełnie niespodziewanie krople deszczu spadły na ich tkaniny. Schowali się zatem pod altanką by choć trochę zapobiec przemoczeniu, lecz bezskutecznie. Deszcz był zbyt nachalny i przedzierał się przez spróchniałe szczeble. Okryli się wzajemnie, wtulając łapczywie. Zamknęli zmęczone powieki i czekali, czekali aż ulewa zniknie wraz z ich melancholią towarzyszącą od samego rana.

-Zimno mi.. -szepnął szatyn, kładąc podbródek na barku ukochanego. Ten, subtelnie przyciągnął jego twarz do siebie i gorliwie obdarzył pocałunkiem. Języki tańczyły w idealnej harmonii. Czuli swoją bliskość i pragnęli być już w domu, położyć się do ciepłego łóżka, z ciepłą herbatą spoczywającą na ich zimnych ciałach. Mieć dzień za sobą i rozpocząć nowy, lepszy. Mający na celu przywrócenie poprzedniego błogostanu jaki ich otaczał.

          Dar z niebo nieco się uspokoił, pozwalając im wstać się z miejsca i wrócić do domu. Mimo, że byli parą dzisiaj szli, oddaleni od siebie wsłuchując się w ciszę, która ich otaczała. Żaden z nich nie miał najmniejszego zamiaru odezwać się słowem. Niekiedy błękit oceanu i brąz koniaku spotykały się na jednej drodze, wysyłając sobie wolne pomruki i nikłe wyrazy uśmiechu. Na ulicach było ciemno, z rynien spadały krople, które potem wpadały w kałużę, wybrzmiewając na chodniku. Księżyc swą łuną oświetlał im drogę, przypominając o tym, że nie są sami. Obserwował ich codziennie, oni, ze świadomością, że jest ktoś, kto zna każdy ich ruch spędzony w jego aureoli blasku, czuli się całkowicie wolni. Ludzie pozamykani w swoich czterech ścianach, dawno już spali. W oddali można było usłyszeć głuche szczekanie psa, ciche pomiałkiwanie kotów i szemranie w pobliskich śmietnikach. Gdy na horyzoncie zobrazował się domek, blondyn wplótł zimną dłoń w rękę Zayna. Nie wzruszony zachowaniem chłopaka, odwzajemnił gest i ruszył twardo przed siebie. Stanęli na ganku ostatni raz żegnając się z ich wiernym przyjacielem. Weszli do domu. Do nozdrzy doszedł zapach ulubionych perfum, które utrzymały się na czas ich nieobecności. Czuli, że na reszcie są w swoim azylu, dającym im swobodę ducha i chęć wracania do niego za każdym razem. Zdjęli zmoknięte ubrania pozostawiając je w progu drzwi, pozostawiając smutek i ból zmyty przez deszcz. Brunet zaparzył herbatę i obaj wskoczyli pod ciepły pled. Rozpalił dwie świece, na znak miłości, która płonie głęboko w ich sercach i nie wygaśnie dopóki dopóty kres życia młodzieńców nie dobiegnie końca. Może to wszystko było zbyt perfekcyjne, zbyt dopracowane w każdym calu, ale przywiązanie do siebie nawzajem nadawało temu sens i skłaniało do takich poczynań, bo darzyli się uczuciem jak nikt inny. Dla siebie chcieli promienie słońca kraść i na koniec świata po swych śladach biec. Kochali każdy swój dotyk, który sprawiał, że ich ciała przebiegał nikły dreszczyk, przeobrażający się w większy afekt.

         Ciemnooki zaczął snuć oczami po pokoju w poszukiwaniu ulubionej paczki papierosów. Kiedy już znalazł, poderwał się z kanapy i wyciągnął jednego z kilkunastu zatruwaczy organizmu. Chcąc wpuścić dym do płuc, zostało mu to przerwane. Blondyn spojrzał na niego z trwogą i szeptem rzekł „Nie możesz..”. Chłopak zadrwił z Nialla głośnym parsknięciem i wrócił do wykonywanej czynności z zupełną ignorancją na uczucia partnera. Farbowany z żalem wycofał się na miejsce spoczynku i schował twarz w dłonie, zatapiając łzy w poduszce. Cicho szlochał, bo czuł się bezwartościowy tym jak potraktował Go mulat. Nie dowierzał. Mając zamknięte oczy, nie widział nic, ciemność. Łzy uchodzące z jego niebiańskich oczu, zostawiały po sobie ślad na białej jedwabnej powłoczce.

-Przepraszam. -usłyszał bliskość przy uchu, czując ciepło wydobywające się z ust Zayna. Nie zareagował, dusił w sobie strach, dusił wewnętrzny ból, coraz mocniej zaciskając uwięziony przez Niego przedmiot. -Zachowałem się jak idiota, nie powinienem.. Samo tak wyszło. Wybacz. -wypowiadał kolejno starając się dojść do chłopaka i przemówić mu, że bardzo tego żałuje. Finezyjnie gładził jego włosy. Przykucnął naprzeciw blondyna i raz jeszcze objął jego twarz w swoich dłoniach. Zbliżył ku sobie i opuszkiem palca delikatnie zarysował idealną linię jego policzka, po którym nieustannie ściekała słona ciecz. Otarł łzę, misternie dotykając ustami jego szyi. Niall, zadrżał czując miękkość bruneta. Kucnął i przyciągnął miłość swojego życia, do siebie, by już nigdy nie pozwolić na taką sytuację. Ogrzani ciepłem swych ciał, zasnęli w świetle księżyca wpadającego przez okna domu.

***

No i jest, kiedy następny to nie wiem.
ale jeśli już tu jesteś i przeczytałaś rozdział, to zostaw jaki ślad po sobie. Muszę znać waszą opinie, bo pierwszy raz piszę o miłości dwóch chłopaków.