Ziall 009

           Szary, pochmurny poranek, w powietrzu czuć mglistą ciecz unoszącą się nad równiną. Gdzieś w oddali nikłe promienie słońca wychylające się zza platynowych obłoczków. Ulice wypełnione żywymi istotami, które gonią za swoim celem, jakby ktoś przywiązał do ich szyi sznurki i ciągnął w różne strony. Jakby idealnie dostosowali się do stanu bruneta, który siedział nad stawem pod rozległym, czerwonym drzewem obserwując gromadę kaczek. Wyciągnął z kieszeni telefon i uświadomił sobie, że to ten dzień, dzień, w którym mija kolejny miesiąc od rozstania z Irlandczykiem.

           Łapczywie pragnę byś wrócił, byś zadał mi swój subtelny pocałunek i wierzchem swych palców finezyjnie zabłądził na mojej dłoni. Oddali byśmy się zatraceniu i zaczęli wszystko od nowa. Poczucie, że nie mogę spojrzeć w twoje oczy doprowadza mnie do szaleństwa, a świadomość wypowiedzianych słów do Ciebie, niszczy jeszcze bardziej.

Lekki podmuch wiatru wytrącił Zayn'a z tych jakże głębokich przemyśleń i dreszczem, który posnuł przez jego odkryte ramiona, skłonił go do powstania z miejsca. Przeciągnął zdrętwiałe kończyny zaczerpując wilgotnego powietrza, włożywszy dłonie w kieszenie, czarnych dresów, ruszył w kierunku domu. Przemierzał rozległy park gustując aromatyczne zapachy pobliskich kwiatów, które swą woń rozpuszczały w ciężkiej atmosferze. Nie zwracał uwagi na kobiety, posyłające mu kokieteryjne spojrzenia, wydawał się być zupełnie obojętny. Ujrzawszy stary, zarośnięty bluszczem murek, który ciągnął się aż do samego końca ogrodu, wskoczył na niego jak za dawnych czasów i spoczął na zimnej, kamiennej ścianie lustrując oczyma szare niebo. Przymknął powieki, zatracił duszę w marzeniach pochłoniętych wonnością blondyna, którą doskonale pamiętał. Pozwalało mu to, dostrzec jego idealnie smukłą twarz i dłońmi zarysować delikatne rysy warg. Chcąc opleść mentalnie jego ciało, na policzek bruneta spłynęła krystaliczna kropla, która posnuła po papierowej skórze zostawiając nieznaczną smugę pobytu. Przetarł ją i wstał do pozycji siedzącej, specjalnie po to by zeskoczyć nieświadomie z powrotem na śliską trawę, która przyczyniła się do jego upadku.

-Za co ?! -syknął pół szeptem, by nie przyciągnąć do siebie wzroku innych ludzi. Odchylając dłonie do tyłu podparł się na kamieniach i z bólem miedniczym wstał. Wtedy w oddali dostrzegł kruchą postać Gabrielle, odzianą w przewiewną sukienkę z wysokim mężczyzną ozdobionym tatuażami. Niezdarnie wytrzepał spodnie i ostrożnie podbiegł do drzewa. Wpatrywał się im uważnie, układając w głowie różne scenariusze. Wyglądało to na zwyczajne spotkanie, lecz rozczarowanie przyszło z pierwszym namiętnym pocałunkiem. Zayn doznał fali szoku, która przeszyła każdą komórkę jego ciała.

            Ona ? Dziewczyna, która tkwiła przy mnie dwa miesiące, wmawiając, że kocha całym sercem, pragnie i nie może beze mnie żyć, teraz tak po prostu oddaje swoje usta innemu ? Nie zważając w jakiej sytuacji się znajduję ? Udało jej się wyciągnąć mnie z tych katuszy, ale.. to? Dlaczego. . Ja naprawdę darzyłem ją uczuciem.

            Słone łzy spłynęły z czekoladowych oczu, wraz z kwaśną mżawką. Posklejane serce znów rozpadło się na fragmenty, destrukcyjnie rozlatując się wszędzie, jak pył. Jego sens życia zabrał wszystko i wyszedł zatrzaskując za sobą drzwi, na dodatek plując mu prosto w twarz. To był cios nie do przebicia. Najpierw Niall teraz Ona. Lecz szatyn był zbyt silny by się poddać mimo że miał dosyć, wyciągnął z kieszeni telefon i zrobił kilka fotek dziewczynie, na dowód, że to już koniec. Wybił jej numer i uważnie wpatrywał się w każdy jej ruch.

-Halo? - w słuchawce usłyszał cieniutki głosik blondynki, który skłonił go do wahań.

-Witaj kochanie, co robisz ? -przegryzł dolną wargę, by opanować emocję wrzące w jego ciele.

-No cześć. Jestem z przyjaciółkami na mieście, zaraz wracam. A co ? Stęskniłeś się ? -odpowiedziała radośnie, obejmując stojącego tuż obok mężczyznę.

-Nawet nie wiesz jak bardzo. Czekam na Ciebie w domu. Przychodź szybko, mam niespodziankę, ucieszysz się. -udając entuzjazm, wcisnął czerwoną słuchawkę. Poczuł się jak śmieć, była zdolna go okłamać, po tym wszystkim bez najmniejszego problemu. Ostatni raz patrząc pustym wzrokiem zdominowany bólem, nałożył kaptur i odszedł.

             Wchodząc do ciepłego mieszkania, poczuł zapach pomarańczy, które jeszcze wczoraj kupił. Zdjął wilgotną bluzę pociągając chłodnym nosem i usiadł na miękkiej kanapie. Wpatrywał tęczówki w jeszcze nie rozżarzony kominek, lecz w środku pod wpływem delikatnego wiatru, siwy pył z resztek drewna, prószył po ceglanych ściankach. Nachylił ciało nad zdjęciem na, którym był on i Gabrielle w pierzastej ramce. Patrzał na jej twarz, uśmiechała się i oceanicznym spojrzeniem łagodziła jego duszę. Zacisnął sponiewierane powieki wyciskając przy tym krople łez, które z trudem przedarły się przez barierę długich rzęs. Słona ciecz spłynęła na spodnie, chwilę tkwiąc w malutkiej, przeźroczystej bańce przepełnionej żalem. Po chwili wchłonęła w ciemny materiał i pozostawiła po sobie ledwo widoczny ślad, druga zaś opadła na pół szklany przedmiot. Pięści zacisnął tak bardzo, że czuł krótkie paznokcie wbijające się w opaloną dłoń, a niebieskie żyły uwydatniły się jak nigdy przedtem. Zwinnie sięgnął po rozpałkę i wsunął między pół spalone drewienka, po czym podpalił i czekał aż ogień pochłonie cały kominek. Gdy tak się stało, z drżącą dłonią wysunął z ramki wspólne zdjęcie, które przeobraziło się w jego największy w tym momencie lament. Opuszkiem aksamitnych palców wygładził śliską teksturę zdjęcia, chciał zasmakować chwili przeszłości. Kucał wystarczająco blisko by poczuć na twarzy ciepło, które pieściło jego maleńkie komórki, docierając do czułych nozdrzy. Intensywnie dopuścił tłumiące powietrze do płuc i wrzucił papier do żaru. Płonął, ogień zżerał jego każdy cal, zniknął smutek, ból, żądza zemsty. Z serca chłopaka zszedł także ciężar, który towarzyszył mu przez ten cały czas. Doznał fali wzmocnienia której towarzyszyła ulga. Uśmiechnął się nieznacznie i ułożył wyzwolone ciało na miękki, wełniany dywan podsuwając dłonie pod głowę.

W mojej głowie mieszane myśli, a na zewnątrz całkowity spokój. To walka, spora walka o właściwie poczucie. Ale udało się, pokonałem strach, który wiązał się ze stratą Gabrielle. Czuje się taki upojony.

Nagle poczuł chłód, silniejszy od rozpalonego kominka, który wybudził w nim dreszcze. W progu stała smutna, zmoknięta blondynka, nawet na nią nie spojrzał.

-Jestem w ciąży. -powiedziała przez łzy, które mimowolnie spływały z jej błękitnych tęczówek.

-Jak to jesteś w ciąży ? -automatycznie wstał z miejsca i podszedł do płowowłosej.

-Nie wiem.. Zayn, ja nie mam pojęcia. -parsknął śmiechem, który rozbiegł się po pustych ścianach korytarzyka.

-A wiesz co jest najdziwniejsze moim zdaniem ?

-No co ? -zapytała, ocierając wodospad łez.

-..że robiliśmy to tylko raz, na dodatek z gumką.

-Podejrzewasz mnie o coś ?

-Nie podejrzewam. Tylko stwierdzam ukryty fakt, że mnie zdradziłaś.

-Nie zrobiłam tego. -odpowiedziała z drżącym głosem. Z jej długich kosmyków włosów spływały krople, które odbijały się o kafelkową posadzkę.

-Sama siebie oszukujesz. -spojrzał w głąb jej tęczówek. -Jeszcze kłamiesz w żywe oczy.

-Nie potrafiłabym pocałować kogoś innego niż Ciebie.. Przecież o tym doskonale wiesz. -odgarnęła niesforne włosy i podeszła bliżej bruneta.

-Ale to zrobiłaś. -odsunął się od niej i podszedł do skroplonego okna. Padał deszcz.

-Zayn, do cholery to nie prawda.!

-Tam są drzwi.

-Proszę uwierz mi, kochanie.. -płakała. -..jesteś dla mnie wszystkim.

-Świetna z Ciebie aktorka, naprawdę. Gdybym był idiotą jak pozostali twoi partnerzy, to bym Ci uwierzył. Nawet bym cię teraz zaczął pocieszać. -przerwał, odwróciwszy się twarzą do Gabrielle. -..Jesteś zwykłą szmatą. A ja oddałem Ci cały swój świat. -tonął w jej kruchej aurze

-Nie masz prawa tak mówić. Byłam przy Tobie cały czas kiedy ten prostak Cię zostawił, to chyba dowód, że bardziej mi zależy na Tobie.

-Licz się ze słowami.

-Ty masz prawo uważać, że to dziecko nie jest twoje, bo Cię zdradziłam. To ja mam prawo uważać, że twój kochaś to prostak.

-Wynoś się stąd. Brzydzę się Tobą. Rozumiesz ? Jesteś dla mnie nikim. -powiedział odchodząc wzrokiem od blondynki, która mierzyła jego ciało smutnym a za razem pełnym kłamstwa spojrzeniem.

-Nie rób mi tego.. Nie rób tego naszemu dziecku.

-To dziecko .. -podniósł spokojny głos, po czym z kieszeni wyciągnął komórkę i podstawił ją dziewczynie niemalże pod sam czubek nosa. -..nie jest moje.

-Przecież to nie ja !

-A kto ? Może ja ? Nie kłam, byłem, widziałem. Prawda boli. A jest taka, że jesteś nic nie pozorną zdzirą, która swoim urokiem, owija sobie faceta wokół palca, a potem wykorzystuje go jak tylko się da. Nie spodziewałem się tego po Tobie. Nie spodziewałem się, że zniżysz się do poziomu tak zwanej dziwki, lecącej na .. -nie skończył, bo został obdarzony czuciowym ciosem w policzek. Zacisnął zęby i nabrał głębokiego powietrza. -Dobrze, ja wyjdę, bo nie chce na Ciebie patrzeć, ale kiedy wrócę, nie ma tu być po Tobie ani śladu. Zrozumiałaś ? -nie dostał odpowiedzi, tylko ciche szlochanie. -Świetnie. -Nałożył kaptur na głowę i wyszedł. Ruszył w zupełnie obojętną stronę, nie zważając na natrętny opad. Był roztargniony i sam nie wiedział dokąd zmierzają jego uczucia. Zgubił się we własnym świecie. A klucz do wyjścia mógł znajdować się gdziekolwiek, odnalezienie go wymagało dużego wysiłku i nadziei, którą Zayn stracił już bardzo dawno temu.

Gdy krople deszczu uderzały w jego twarz uniemożliwiając ruch a zamglone oczy rozmywały drogę, on biegł. Nie wyobrażał sobie konsekwencji związanych z tym, po prostu biegł, przed siebie, by zapomnieć, by poczuć. Szybki oddech wydawał echo w jego ciele, odbijał się od płuc. Wtedy na wskutek zderzenia, upadł na mokry chodnik.

-Jak chodzisz kretynie.! -krzyknął.

-Przepraszam. -przez głośną muzykę spowodowaną deszczem i przejeżdżającymi autami, głos tej osoby wybrzmiał w jego sercu jak najdroższy narkotyk, a myśli sprowokował do szaleństwa. Czas się zatrzymał.

**
Oh God .. W końcu rozdział, wiem obiecałam być systematyczna, ale to trudne.Przepraszam.

Co chodzi o ten rozdział, jest moim rekordem na tym blogu, ponieważ jest najdłuższy, ale to tylko raz, jakoś tak wyszło, pozostałe z pewnością nie będą takie długie. Nie lubię pisać długich rozdziałów. A co jeszcze, tak mi się on nie podoba, miałam z nim komplikacje, które mnie dobijały całkowicie. Za błędy też oczywiście przepraszam, bo końcówkę praktycznie pisałam w nocy, i tak jak bohater, mam bardzo mieszane uczucia. Więc jeśli to przeczytałaś, to zostaw po sobie ślad i daj mi nadzieje, że nie jest tak tragicznie ; ) x

I dziękuję wszystkim Directionerką, za to, że jesteście jakie jesteście i nie zamieniłabym was na nikogo innego ♥

+ Zapraszam na yt: KLIK